W 160. rocznicę urodzin Ignacego Jana Paderewskiego Instytut Dziedzictwa Myśli Narodowej im. Romana Dmowskiego i Ignacego Jana Paderewskiego we współpracy z Narodowym Centrum Kultury oraz Centrum Rozwoju i Edukacji Młodzieży prezentują wystawę plenerową „Ignacy Jan Paderewski. Służyć będę aż do śmierci”.
Wystawa jest opowieścią o wielkim polskim patriocie, pianiście i kompozytorze światowej sławy, dyplomacie, polityku i filantropie, dzięki któremu Polska odzyskała niepodległość po 123 latach niewoli.
Jako artysta-wirtuoz i niezwykła osobowość podbijał wielkie sceny i kameralne salony, wprowadzając publiczność – a szczególnie płeć piękną – w stany egzaltacji porównywane do euforii na koncertach największych rockowych gwiazd. Kosmyk jego płomiennie rudych włosów był relikwią ówczesnej "popkultury".
Potrafił przy tym sprawić, że – znakomicie marketingowo przygotowana – "moda na Paderewskiego" stała się zarazem modą na Polskę, od ponad wieku niewoloną przez germańskich i rosyjskich sąsiadów, a później, podczas wojny między nimi, szukającą dróg do swego odrodzenia.
Wykorzystywał tę "modę" zarówno na wielotysięcznych wiecach i koncertach, kwestując dla ofiar wojny czy też wspierając powstanie "Błękitnej Armii", jak i w gabinetach najbardziej wpływowych na świecie polityków, którym prezentował racje poparcia silnej, niepodległej Rzeczypospolitej, z dostępem do morza i z polskim Gdańskiem.
Nie zapominał nigdy, że jest Polakiem. Dzielił się z ojczyzną nie tylko sławą, ale i ogromnym majątkiem. W 1910 r. ufundował w Krakowie pomnik grunwaldzki, którego odsłonięcie stało się wielką wszechpolską manifestacją. W 1918 r., witany w kraju jak bohater, krótką wizytą w Poznaniu rzucił iskrę do wybuchu Powstania Wielkopolskiego.
Uważany za ponadpartyjny autorytet został premierem rządu RP. W dniu 28 czerwca 1919 r. razem z Romanem Dmowskim, jako delegat zwycięskiego państwa, złożył podpis pod kończącym I wojnę światową traktatem wersalskim.
Krytykował zamach majowy a dekadę później w swej szwajcarskiej posiadłości patronował utworzeniu antysanacyjnego Frontu Morges oraz chadeckiego Stronnictwa Pracy. Po klęsce wrześniowej 1939 r. stanął na czele Rady Narodowej - polskiego parlamentu na uchodźstwie.
Zmarł w Nowym Jorku, podczas kolejnej misji dla Polski, kiedy skutecznie zabiegał o uzyskanie przez rząd Sikorskiego kredytów na uzbrojenie Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.
Wystawa dostępna w dniach 18– 27 listopada 2020, ul. Krakowskie Przedmieście 15/17, przed budynkiem Kordegardy. Galerii Narodowego Centrum Kultury
