Prof. Janusz Tazbir (historyk) i prof. Jerzy Szacki (socjolog)

Tych dwóch wybitnych profesorów wspominam głównie z powodu wielkiej roli, jaką odegrali w polskiej nauce. Wybitni naukowcy, którzy oprócz tego, że posiadali tytuł naukowy profesora (co jest osiągnięciem) potrafili również stworzyć całe szkoły i aktywnie rozwijać naukę do końca życia – a to nie lada wyzwanie.

Klasę profesora mierzy się jego uczniami. Jeśli ci uczniowie przerośli rubikon nakreślony przez prof. Tazbira i prof. Szackiego – a tak właśnie było – to świadczy o nich najlepiej.

Janina Paradowska

W Polsce mamy problem z dziennikarstwem. Janina Paradowska to cała szkoła dziennikarstwa i reportażu wzbogacona o formułę rozmowy. Jest bardzo dużo dobrych dziennikarzy ale po Paradowskiej zostanie w mediach wielka luka. Dla mnie była dziennikarką dostosowaną, mającą wyraziste poglądy głoszone konsekwentnie mimo słabnącej roli. Była miernikiem demokracji i wzorem dla młodych pokoleń w tym zawodzie.

Andrzej Urbański

Bardzo dobrze występowało mi się z nim w programach telewizyjnych. Dogadywałem się z Urbańskim mimo innej „szkoły politycznej”. Pamiętam też jego ostatnie programy, mimo swojej choroby nie pokazywał jej na wizji i mało kto wiedział, że to jego ostatnie występy w mediach. Był człowiekiem walki.

Nie można ulec komercjalizacji w dzisiejszych mediach. Jeśli jesteś dziennikarzem, twoi przełożeni narzucają Ci tryb pracy a ty jesteś ich pracownikiem. Nie tylko w Polsce – ale tu przede wszystkim – władza przejmuje media publiczne za każdym razem, gdy zwycięża w wyborach. To uniemożliwia dziennikarzom bycie sobą i dystans, z którym powinni podchodzić do całej polityki. Jak mają to robić, skoro tego dystansu nie ma? Te dwie postaci były przykładem na stosunkowo dużą „demokrację w polskich mediach”. Byli przeciwstawni ale mogli wyrażać swoje poglądy.