„Daniela Karcher widziała rozstawione trzy karabiny maszynowe, ale salwa ją zaskoczyła – Za mną była moja mamusia, koło mnie. Po pierwszej salwie słyszałam, jak mówiła, bo już zaczęły się jęki, już ludzie byli zabici (…), >> Danusia żyjesz? Żyjesz? >>. - >>Żyję mamo>>. Jak przyszła druga salwa, to już po drugiej salwie mamusia mnie nie pytała, jest cisza, tylko ja pytam: << Mamusiu, żyjesz?>>. Nic cisza. Już wiedziałam, że nie żyje. Jeszcze zanim padły strzały, przed Danielą stanęła wysoka blond dziewczyna. Kule trafiły w nią, krew i kawałki mózgu zbryzgały jesionkę, którą kazała Danieli założyć troskliwa matka. Niemcy zrobili przerwę, pili wódkę. Po pewnym czasie zaczęli chodzić wśród swych ofiar i dobijać tych, których nie trafiły kule karabinów maszynowych. Kopali ciała i strzelali do tych, którzy dawali jakieś oznaki życia. Tak została dobita córka Wacławy Szlachety – Widziałam, jak żołnierz niemiecki podszedł do wózka, w którym leżały kilkumiesięczne bliźnięta mej sąsiadki Jakubczyk i zastrzelił je. Przez cały czas słyszałam jęki konających – zeznawała Wacława Szlacheta”.

Zacytowany wyżej fragment to jedna z setek historii, jaką opisał Piotr Gursztyn w wydanej właśnie książce „Rzeź Woli. Zbrodnia nierozliczona”. Aż trudno uwierzyć, że to właściwe pierwsze całościowe opracowanie historii tej zbrodni, choć minęło już 70. lat od tego dramatu.

W pierwszych dniach sierpnia 1944 roku na warszawskiej Woli NIEMCY  dokonali bezprecedensowego ludobójstwa nie tylko w skali II wojny światowej, ale całego XX wieku. W ciągu kilku dni wymordowali ponad 50 tysięcy mieszkańców tej warszawskiej dzielnicy. Kobiety, dzieci, mężczyźni... Serie z karabinów maszynowych, strzały w tył głowy, palenie żywcem, gwałty i rabunki. Książka Piotra Gursztyna to lektura poruszająca, a miejscami wręcz trudna do czytania, bo ogrom opisywanej przez niego zbrodni po prostu poraża. W centrum Europy w ponad milionowym mieście w ciągu kilku dni NIEMCY urządzili mieszkańcom Woli piekło na ziemi. Zwłoki pomordowanych były palone ,ale i tak po wojnie zebrano 12 ton szczątków.

Bezprecedensowa nawet jak na okropieństwa II wojny światowej zbrodnia nigdy nie została ukarana. Jej wykonawcy przez lata żyli spokojnie nienękani przez nikogo, a jeden z głównych sprawców mordu Heinz Reinefarth, który osiedlił się na wyspie Sylt zrobił nawet karierą polityczną. Próby jego osądzenia nie przyniosły efektów, a po umorzeniu śledztwa zbrodniarz otrzymał od niemieckiego państwa 100 tysięcy marek (SIC!)(…) „na pokrycie wydatków i strat majątkowych, których poniesienie było konieczne w związku z postępowaniem karnym przeciwko jego osobie”. Niestety ofiary tego ludobójstwa i bohaterowie tamtych dni, na przykład lekarze i personel medyczny nigdy nie zostali odpowiednio upamiętnieni. Może w końcu po 70. latach przyszedł na to czas?

POSŁUCHAJ ROZMOWY Z PIOTREM GURSZTYNEM W RADIO WNET